Que dira-t-on de nous ? // Cybèle Castoriadis

Texte et voix // Cybèle Castoriadis
Musique, piano, mix et montage vidéo // Stéphane Tsapis
Clarinette // Maki Nakano
Batterie // Arnaud Biscay
Photographies // Nicolas Tsapis
Traduction grecque // Zoé Castoriadis
Un grand merci à Thomas Benoît et Jérôme Rousseaux pour leur écoute !




Et que dira-t-on de nous ?

Que les jours glissaient sur nous
Comme le vent et la pluie
Que la rosée était douce à nos pieds
Que nous pouvions aimer
Que la lune était pleine derrière nos paupières
Que nous aimions briser les ailes
Et arracher les pattes
Que nos mains avaient un goût de sang
Que nous savions détourner le regard
Que nous faisions de la musique
Pour rendre la forêt heureuse
Que nous aimions taper à coups de pied
Dans les marrons et sur nos frères
Que nous jouions à qui perd gagne
Que nous avancions d’un pas
Aveugle vers la mort
Que nous savions dire la beauté
Que nous voulions vivre.

Mais encore, que dira-t-on de nous ?

Que nous connaissions désormais
Le poids de la Voie lactée
Que nous nous asseyions
Aux grandes tablées d’hiver
Que nous dansions au corps à corps
Sur le pavé des villes
Que nous aimions ériger des statues
Et abattre les arbres
Que nous ne savions pas
Que nous ne voulions pas
Que nous ne pouvions pas
Que nous étions lâches
Que nous aimions l’odeur du pain frais
Et des cheveux de nos enfants
Que nous yeux étaient fatigués
Que nous voulions vivre

Et quand tout aura passé,
Quand tout aura été dit et fait
Que dira-t-on de nous ?

On ne dira rien.

Ou, peut-être, que nous avons fait ce que nous avons pu.


Και τι θα πούνε για μας?

Ότι οι μέρες κυλούσαν επάνω μας
Όπως ο άνεμος και η βροχή
Ότι οι δροσοσταλίδες χάιδευαν τα πόδια μας
Ότι μπορούσαμε να αγαπάμε
Ότι το φεγγάρι ήταν ολόγιομο πίσω από τα βλέφαρά μας
Ότι μας άρεσε να σπάμε τα φτερά
Και να ξεριζώνουμε τα πόδια
Ότι τα χέρια μας είχαν μια γεύση αίμα
Ότι ξέραμε να αποστρέφουμε το βλέμμα
Ότι παίζαμε μουσική
Για να κάνουμε το δάσος ευτυχισμένο
Ότι μας άρεσε να κλωτσάμε
Τα κουκουνάρια και τα αδέλφια μας
Ότι παίζαμε παιχνίδια όπου κερδίζει ο χαμένος
Ότι προχωρούσαμε με βήμα
Τυφλό προς τον θάνατο
Ότι ξέραμε να πούμε την ομορφιά
Ότι θέλαμε να ζήσουμε.

Και πάλι, τι θα πούνε για μας?

Ότι γνωρίζαμε πλέον
Το βάρος του γαλαξία
Ότι καθόμασταν
Στα μεγάλα χειμωνιάτικα τραπέζια
Ότι χορεύαμε σώμα με σώμα
Στους δρόμους της πόλης
Ότι μας άρεσε να στήνουμε αγάλματα
Και να κόβουμε τα δέντρα
Ότι δεν ξέραμε
Ότι δεν θέλαμε
Ότι δεν μπορούσαμε
Ότι είμασταν δειλοί
Ότι μας άρεσε η μυρουδιά του φρέσκου ψωμιού
Και των μαλλιών των παιδιών μας
Ότι τα μάτια μας ήταν κουρασμένα
Ότι θέλαμε να ζήσουμε

Και όταν όλα θα έχουν περάσει,
Όταν όλα θα έχουν ειπωθεί και γίνει
Τι θα πούνε για μας?

Δεν θα πούνε τίποτα

Η, ίσως , ότι κάναμε ο, τι μπορέσαμε.


#filledelalune #cybelecastoriadis #quediratondenous


www.cybelecastoriadis.com